ZWIERZĘTA MORSKIE

Zwierzęta Morskie

 to organizmy ,które większość swojego życia spędzają w wodzie. Grupa tych zwierząt obejmuje wszystkie organizmy zamieszkujące i funkcjonujące w środowisku morskim.

Przykłady Zwierząt Morskich:

  1. DELFINY
  2. RYBY
  3. ORKI
  4. KROKODYLE
  5. FOKI

DELFINY

DELFINY to ogólne określenie wodnych ssaków z rzędu waleni, z rodzin Delphinidae delfinów oceanicznych i delfinów słodkowodnych, obejmujące średniej wielkości walenie charakteryzujące się wydłużonym pyskiem i obecnością melonu. W ściślejszym ujęciu odnosi się ono też do rodzaju należącego do rodziny delfinowatych. Żyją od 7 do 21 lat.

Delfiny zamieszkują morza obu półkul i wiele rzek strefy równikowej. Często przebywają w gromadach od kilku do kilkuset osobników, o wyraźnie zaznaczonej hierarchii. Odbywają dalekie wędrówki. Mają zdolność do echolokacji, a przynajmniej jeden gatunek także do elektrorecepcji. Porozumiewają się za pomocą dźwięków, określanych jako język delfinów.Delfin śpi, unosząc się w wodzie na głębokości około 50 cm, z jednym okiem otwartym. Oddycha wynurzając się co 30 sek. na powierzchnię, nie budząc się. Delfiny często polują ławicami. Czasami nawet polują z rekinami.

ŻYWIENIE DELFINÓW

  • Rybami
  • Kalmarami
  • Skorupiakami

Delfiny są zwierzętami społecznymi. Według współczynnika encefalizacji inteligencja delfina wynosi 4–5 i jest wyższa niż u szympansa. Tresuje się je do sztuczek w delfinariach. Zdarza się, że pomagają innym delfinom, rannym lub chorym, a czasami nawet człowiekowi. W Indiach delfiny otrzymały prawny status „non human person” czyli osób poza ludzkich, co m.in. powoduje prawne sankcjonowanie ich prawa do wolności.

STADO DELFINÓW

Tworzenie dużych społeczności pozwala delfinom uniknąć ataku drapieżnika, przede wszystkim rekina. Samice ze swoimi młodymi otoczone są szczególną ochroną, ponieważ zawsze znajdują się wewnątrz stada.

RYBY

RYBY to tradycyjna nazwa zmiennocieplnych, pierwotnie wodnych kręgowców, oddychających skrzelami i poruszających się za pomocą płetw. Obejmuje  bezżuchwowce krągłouste oraz mające szczęki ryby właściwe .                                              Stanowią najliczniejszą i      najbardziej zróżnicowaną grupę współcześnie żyjących kręgowców. Różnią się od siebie pod względem budowy zewnętrznej i wewnętrznej, ubarwienia oraz przystosowania do warunków środowiska. Ponad 32 tysiące współcześnie żyjących gatunków opisano naukowo, a co roku naukowcy opisują 100–150 nowych gatunków morskich i nieco więcej słodkowodnych. Szacuje się, że nie odkryto jeszcze co najmniej 5000 gatunków, głównie ryb głębinowych ze strefy klimatu tropikalnego. W Polsce występuje około 120 gatunków ryb.

WYSTĘPOWANIE 

Ryby występują we wszystkich typach zbiorników wodnych na Ziemi z wyjątkiem zbiorników o skrajnie trudnych warunkach. Ryby występują we wszystkich strefach oceanów. Największym bogactwem gatunków ryb wyróżnia się strefa otwartej toni wodnej, liczne gatunki występują również w strefie dennej.

ZNACZENIE GOSPODARCZE RYB

Ryby przetwarzają bezużyteczne rośliny i zwierzęta wodne na wartościowe dla niego mięso. Są wykorzystywane na całym świecie w celach konsumpcyjnych, przemysłowych oraz rekreacyjno-poznawczych:

  • KONSUMPCJA – od najdawniejszych czasów ryby są jednym z podstawowych składników pożywienia człowieka. Rybie mięso jest łatwo przyswajalne i wartościowe pod względem odżywczym. Zawiera wysokiej jakości białko, jod, fosfor, potas, wapń oraz witaminy A i D.
  • PRZEMYSŁ – dostarczają surowca dla przemysłu rybnego, farmaceutycznego, do produkcji nawozów, klejów, karmy dla zwierząt i innych (np. z łusek uklei produkowano sztuczne perły i inne tanie imitacje klejnotów).
  • AKWARYSTYKA – stanowią obiekt badań naukowców (laboratoria, ośrodki naukowe), są prezentowane w akwariach publicznych, hodowane w akwariach prywatnych. Istnieje wiele firm wyspecjalizowanych w poławianiu, hodowli i dystrybucji ryb akwariowych.
  • WĘDKARSTWO – popularny na całym świecie rodzaj hobby i sportu polegający na łowieniu ryb przy pomocy wędki.
  • BIOINDYKATORY – dbają o  czystości wód (np. pstrąg potokowy i sieja).

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE RYB

  • Opływowe ciało, kształtu zwykle wrzecionowatego, przystosowane do pokonywania oporu wody
  • Głowa łączy się z tułowiem nieruchomo, nie występuje odcinek szyjny
  • Szkielet chrzęstny, częściowo skostniały lub kostny
  • Otwór gębowy zaopatrzony w ruchome szczęki (nie dotyczy krągłoustych)
  • Kończyny przednie przekształcone w płetwy piersiowe, tylne – w płetwy brzuszne
  • Skóra u większości gatunków pokryta łuskami, u niektórych naga (bez łusek), gruba, z licznymi gruczołami śluzowymi
  • U wielu gatunków występuje pęcherz pławny
  • Oddychają skrzelami, niektóre mogą oddychać powietrzem atmosferycznym dzięki uchyłkom jelita
  • Większość ma charakterystyczny dla ryb narząd – linię boczną
  • Zmiennocieplne
  • Zamknięty układ krążenia
  • Rozdzielnopłciowe
  • W większości są jajorodne

ORKI

ORKI to gatunek ssaka z rodziny delfinowatych. Duże, charakterystycznie ubarwione zwierzę o silnie rozwiniętej płetwie grzbietowej (zwłaszcza u samców, u których dochodzi ona do 1,8 m) i długich, zaokrąglonych, wiosłowatych płetwach piersiowych. Największy przedstawiciel delfinowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Orcinus. Grzbiet czarny, jedynie za okiem biała plama i biaława plama za płetwą grzbietową. Spód ciała biały, połączony z białą łatą na boku. W uzębieniu górnym i dolnym mają po 10-12 par szpiczastych lekko zakrzywionych do tyłu zębów. Uzębienie wtórnie homodontyczne.

CHARAKTERYSTYKA OREK

Długość:

  • Drosłych samców – 6,7-9,8 m
  • Samic – 5,7-8,5 m

Masa:

  • Samców – 4-9 ton
  • Samic – 2,6-5,5 ton

Poruszanie się w wodzie: 60 km/h

Występowanie: Wszystkie oceany i większe morza

Pożywienie: Duże zwierzęta morskie , również wielkie walenie

Rozród: Ciąża trwa około 17-18 miesięcy, noworodek ma ok. 2 m długości, waży ok. 150-200 kg, karmiony przez matkę do ok. 2 miesięcy, samice orki przechodzą menopauzę i w wieku około 30-40 lat przestają się rozmnażać

Długość życia: Do 50-90 lat

POLOWANIA 

Orki polują w skoordynowany sposób. Te, które żywią się rybami ławicowymi, drażniącym ryby dźwiękiem zbijają ławicę w ciasny kształt, następnie ogłuszają uderzeniami mocnego ogona, na końcu zbierając nieprzytomne ryby sztuka po sztuce – tak polują np. orki z fiordów norweskich lub z Vancouver. Inne, polujące na odpoczywające na plaży nieostrożne szczenięta focze, podpływają blisko brzegu i w odpowiednim czasie, wraz z falą przypuszczają atak, uważając, żeby nie osiąść na mieliźnie (np. orki z wybrzeży Argentyny). Orki są jedynymi waleniami, które potrafią przez dłuższy czas leżeć na suchym lądzie. Niezwykły jest sposób polowania tych ssaków na pingwiny. Gdy spotkają krę lodową, na której znajdują się te ptaki, wówczas co najmniej trzy orki podpływają pod wodą w taki sposób, by nie zdradziły ich płetwy grzbietowe. Następnie dwie z nich unoszą krę z jednej strony do wysokości jednego lub dwóch metrów. W wyniku tego pingwiny zsuwają się do paszczy czekającego z drugiej strony kry towarzysza polowania. Jeśli kawałek kry jest mniejszy, orka atakuje samotnie. Rozbija ją uderzeniem od dołu i łapie zaskoczone pingwiny. Te orki, które polują na wielkie walenie, starają się utrzymać ofiarę pod powierzchnią wody tak długo, żeby zabrakło jej powietrza. Atakują cel jednocześnie całym stadem. Bywało, że broniący się w takiej sytuacji wieloryb odrzucił orkę ogonem tak mocno, że wyleciała 6 metrów nad wodę. Orki polując na inne delfiny i morświny muszą wykazać się dużym sprytem, żeby zaskoczyć kogoś, kto ma takie same zdolności i zmysły jak one. Podkradają się wtedy do ofiar z wyłączonymi sonarami, by nie być słyszanymi, polegając wówczas tylko na wzroku. Kiedy są już dostatecznie blisko, przyspieszają i kiedy dopadają ofiarę, gryzą ją poważnie w bok i czekają, aż wykrwawi się i przestanie bronić. Wtedy dopiero jedzą. W takich operacjach orki czasem odnoszą poważne obrażenia w podobny sposób. Zaatakowane delfiny wiedząc, że delikatny brzuch jest słabością orek, rozcinają go twardymi pyskami. Wtedy orki umierają z wykrwawienia. Ten sposób obrony stosują delfiny, a także orki w walce z rekinami. Wiedzę i umiejętności technik przekazują młodym orkom dorosłe samce i samice ze stada.

ATAK OREK NA LUDZI

Na wolności orki nigdy nie atakowały ludzi, a zaobserwowane próby ataku, będące wynikiem pomyłek z naturalnymi ofiarami, nie dochodzą do skutku, gdyż orki szybko orientują się w popełnionym błędzie. W delfinariach rzadko dochodzi do agresywnego zachowania orek wobec ludzi. Gdy do takiego ataku dojdzie to przypadki śmierci treserów w basenie są raczej przypadkowe, chociaż są udokumentowane przypadki w których orka celowo atakowała swojego trenera podczas wspólnych ćwiczeń.

KROKODYLE

KROKODYLE to rząd dużych gadów drapieżnych z grupy zauropsydów, wiodących ziemno-wodny tryb życia. Pojawiły się w późnej kredzie. Są najbliższymi krewnymi ptaków i jedynymi prócz nich przetrwałymi do dziś archozaurami. Rząd krokodyli obejmuje jednak tylko rodziny krokodylowatych, aligatorowatych oraz i gawialowatych.

BUDOWA KROKODYLA

Duże, solidnej budowy, jaszczurkowatego kształtu krokodyle cechują się długimi, spłaszczonymi pyskami, bocznie spłaszczonym ogonem oraz ułożeniem oczu, uszu i nozdrzy na szczycie głowy. Świetnie pływają, na lądzie poruszają się chodem wysokim bądź niskim. Mniejsze gatunki zdolne są do galopu. Grubą skórę pokrywają niezachodzące na siebie łuski. Paszczę wypełniają haczykowate zęby kształtu stożkowatego. Gady te dysponują wielką siłą zgryzu. Wyróżnia je czterokomorowe serce, podobne do ptasiego, oraz jednokierunkowy przepływ krwi przez płuca. Z innymi gadami łączy je zmiennocieplność.

WYSTĘPOWANIE

Zamieszkują głównie niziny tropikalne, ale aligatorowate żyją również na południowym wschodzie USA oraz w chińskiej rzece Jangcy. Są w większości mięsożerne, w skład ich diety mogą wchodzić ryby, skorupiaki, mięczaki, ptaki i ssaki. Niektóre gatunki wyspecjalizowały się w odżywianiu jednym typem pokarmu, jak gawial gangesowy, odżywiający się głównie rybami, podczas gdy inne, jak krokodyl różańcowy, mają urozmaiconą dietę.

TRYB ŻYCIA KROKODYLI

Zazwyczaj wiodą samotny tryb życia, przejawiają terytorializm, choć zdarza im się współpraca w pozyskiwaniu zdobyczy. Podczas rozrodu dominujący samiec stara się uzyskać wyłączny dostęp do gotowych do zapłodnienia samic. Samice składają jaja w zagłębieniach, przykrywanych następnie kopcem. W przeciwieństwie do większości gadów występuje opieka nad potomstwem.

FOKI

FOKI to  rodzina drapieżnych ssaków morskich z podrzędu psokształtnych , obejmująca 19 gatunków.

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE FOK

  • Kończyny tylne wyciągnięte ku tyłowi, nieużyteczne przy poruszaniu się na lądzie
  • Brak małżowin usznych
  • Widzą bardzo dobrze, zarówno w wodzie, jak i na lądzie
  • Pływają szybko i niezwykle zwinnie
  • Pod wodą wytrzymują nawet do 40 minut
  • Młode pokryte są białym, gęstym futerkiem
  • Mogą nurkować do 200 m.

FOKI ŻYJĄ 

  • W chłodnych morzach obu półkul
  • W gromadach
  • W większości w strefie przybrzeżnej

CHOROBY FOK

  • Nosówka
  • Zapalenie płuc
  • Wścieklizna
  • Choroby układu oddechowego
  • Choroby związane z połknięciem niewłaściwego pokarmu, np. pustej reklamówki

Najcięższą z foczych chorób jest nosówka, która dziesiątkuje stada fok. Często przyczyną chorób foki jest działanie ludzi przez  monety, które ludzie wrzucali „na szczęście”, połknięte przez fokę zalegały w przewodzie pokarmowym bardzo długo i sukcesywnie były trawione. Uwalniane w ten sposób pierwiastki ciężkich metali zatruwały poszczególne organy wewnętrzne. Stwierdzono, iż bezpośrednią przyczyną nagłego zgonu był wewnętrzny krwotok na skutek gwałtownego pęknięcia śledziony.